فیوزها، به عنوان ابزارهای حفاظت غیرفعال حیاتی و اغلب نادیده گرفته می شوند، برای ایمنی الکتریکی اساسی هستند. عملکرد قابل اعتماد آنها به یکپارچگی سطوح عایق و عنصر ذوب پذیر بستگی دارد. این مقاله به دو حالت شکست رایج می‌پردازد: آلودگی سطحی و پیری/تخریب داخلی. ما یک تجزیه و تحلیل فنی دقیق از مکانیسم ها ارائه می دهیم، تکنیک های شناسایی پیشرفته و عملی را ترسیم می کنیم، و یک پروتکل تعمیر و نگهداری سیستماتیک را برای افزایش قابلیت اطمینان سیستم و جلوگیری از خرابی غیرمنتظره تجویز می کنیم.

انتقال جهانی به سمت شبکه های هوشمند نشان دهنده یک تغییر اساسی در نحوه تولید، توزیع و مصرف انرژی الکتریکی است. شبکه های هوشمند که با جریان دو طرفه قدرت، ادغام عمیق منابع انرژی توزیع شده (DER) مانند خورشید و باد، زیرساخت اندازه گیری پیشرفته (AMI) و تجزیه و تحلیل داده های بلادرنگ مشخص می شوند، نسل جدیدی از دستگاه های حفاظتی را می طلبند. در این میان، فیوز فروتن، سنگ بنای حفاظت الکتریکی برای بیش از یک قرن، دستخوش یک تحول عمیق تکنولوژیکی شده است. آینده فناوری فیوز در تکامل از یک جزء محافظ ساده و فداکارانه به یک دارایی شبکه هوشمند، سازگار و غنی از داده است.

برای چندین دهه، ماموریت اصلی برقگیر ثابت مانده است: محافظت از تجهیزات الکتریکی در برابر اضافه ولتاژهای گذرا، خواه ناشی از برخورد صاعقه یا عملیات سوئیچینگ، با ایجاد یک مسیر با امپدانس کم به زمین و بازیابی سریع عملکرد عادی سیستم. با این حال، ابزار دستیابی به این مأموریت دستخوش تحولی اساسی است. با توجه به تقاضاهای شبکه های برق مدرن - افزایش یکپارچگی انرژی های تجدیدپذیر، دیجیتالی شدن و نیاز به قابلیت اطمینان بیشتر - فناوری مهارکننده در حال حرکت فراتر از نقش سنتی و غیرفعال خود به عصر اجزای هوشمند، تطبیقی ​​و بسیار انعطاف پذیر است.

برقگیرهای خط توزیع (DLSA) به عنوان دستگاه های حفاظتی حیاتی نصب شده بر روی سیستم های توزیع برق سربار، معمولاً بین 1 کیلو ولت و 38 کیلو ولت کار می کنند. وظیفه اصلی آنها محافظت از تجهیزات الکتریکی، ترانسفورماتورها و زیرساخت ها در برابر اضافه ولتاژهای گذرا ناشی از برخورد صاعقه، عملیات سوئیچینگ و سایر اختلالات الکتریکی است.

قطع فیوزهای خروجی اجزای حیاتی در سیستم های توزیع بالای سر هستند که حفاظت و ایزوله در برابر جریان اضافه را فراهم می کنند. با این حال، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض تنش های محیطی، الکتریکی و مکانیکی منجر به پیری می شود که عملکرد و قابلیت اطمینان را به خطر می اندازد. این مقاله مکانیسم‌های اولیه پیری را بررسی می‌کند و استراتژی‌های پیشگیری و نگهداری موثر را برای افزایش عمر سرویس و تضمین ایمنی سیستم تشریح می‌کند.